Ciekawostki

Naj­lep­sze histo­rie pisze życie, a reży­se­ru­je Pasi­kow­ski – gło­si zna­ne powie­dze­nie. Cza­sa­mi jed­nak nie trze­ba nawet Pasi­kow­skie­go, wystar­czy tyl­ko tro­chę cza­su, by spi­sać swo­je wspo­mnie­nia. Moż­na też pocze­kać, aż znaj­dzie się ktoś chęt­ny, kto zro­bi to za nas. Bio­gra­fie i auto­bio­gra­fie cie­szą się spo­rą popu­lar­no­ścią na ryn­ku lite­rac­kim. Wśród nich jed­nak wie­le to strasz­nie sła­be pozy­cje. W przy­pad­ku auto­bio­gra­fii czę­sto jest to wina same­go auto­ra, któ­ry nie potra­fi inte­re­su­ją­co przed­sta­wić swo­je­go życia, zbyt­nio kolo­ry­zu­je, ma sła­be­go gho­stw­ri­te­ra lub po pro­stu nie ma nicze­go cie­ka­we­go do prze­ka­za­nia. Podob­nie jest z bio­gra­fia­mi – pisa­rze, któ­rzy bio­rą się za opi­sy­wa­nie cudzych losów nie mają ku temu odpo­wied­niej wie­dzy, two­rzą laur­kę lub zwy­czaj­nie zmy­śla­ją. Na szczę­ście z całe­go tego gąsz­czu da się wyłu­skać tytu­ły war­te uwa­gi – intry­gu­ją­ce i porząd­nie napi­sa­ne. Czy­taj dalej

Jeśli oglą­da­li­ście Ilu­zjo­ni­stę z Edwar­dem Nor­to­nem i Jes­si­cą Biel w rolach głów­nych, to być może zwró­ci­li­ście uwa­gę na zapie­ra­ją­cą dech w pier­siach biblio­te­kę poka­za­ną w jed­nej ze scen. Mimo że akcja fil­mu roz­gry­wa się w Wied­niu, to do nakrę­ce­nia tej kon­kret­nej sce­ny wyko­rzy­sta­no wnę­trza trzy­na­sto­wiecz­ne­go zam­ku Kono­pisz­te znaj­du­ją­ce­go się w środ­ko­wych Cze­chach, pięć­dzie­siąt kilo­me­trów na połu­dnio­wy wschód od Pra­gi. Czy­taj dalej

Dziś nie­mal na całym świe­cie bar­dzo moc­no pro­mu­je się zdro­wy tryb życia, a wszel­kie­go rodza­ju używ­ki, zwłasz­cza papie­ro­sy są sze­ro­ko boj­ko­to­wa­ne. Wszy­scy wie­my, że nało­gi są złe, wie­my rów­nież, że nało­gi są strasz­nie dro­gie. Nie wszę­dzie jed­nak takie myśle­nie jest codzien­no­ścią. Przy­kła­do­wo w Tur­cji pali każ­dy (oczy­wi­ste uogól­nie­nie auto­ra pod­kre­śla­ją­ce dra­ma­tyzm sytu­acji), a rząd usil­nie, choć jak dotych­czas bez­sku­tecz­nie sta­ra się z tym wal­czyć. Szcze­gól­nie więc cie­szą przy­pad­ki ludzi, któ­rym tak­że chce się coś z tym robić. A jeśli połą­czyć dodat­ko­wo wal­kę z papie­ro­sa­mi z pasją do ksią­żek? Poznaj­cie meto­dę Yusu­fa Özmer­di­ven­lie­go. Czy­taj dalej

W 1812 roku, dokład­niej w dniach 29–30 paź­dzier­ni­ka, Jane Austen pisa­ła list do jed­nej ze swo­ich ulu­bio­nych sio­strze­nic, Anny Lefroy. Odno­sił się on przede wszyst­kim do auto­ra Rache­la Hun­te­ra, któ­re­go powieść „Lady Mac­la­irn, the Vic­tim of Vil­la­ny” oby­dwie prze­czy­ta­ły w tam­tym okre­sie. Teraz list tra­fił na licy­ta­cję, jed­nak oka­zu­je się, że nie była to taka zwy­czaj­na wia­do­mość! Czy­taj dalej

W 2013 roku Kra­ków został wyróż­nio­ny pre­sti­żo­wym tytu­łem Mia­sta Lite­ra­tu­ry UNESCO. Z ini­cja­ty­wy Kra­kow­skie­go Biu­ra Festi­wa­lo­we­go ruszył boga­ty, roz­pi­sa­ny na kil­ka lat pro­gram wyda­rzeń kul­tu­ral­nych mają­cych pod­kre­ślić nowy sta­tus daw­nej sto­li­cy Pol­ski. Rok póź­niej w ramach tego wła­śnie pro­gra­mu zor­ga­ni­zo­wa­no akcję „Kody Mia­sta” upa­mięt­nia­ją­cą ludzi lite­ra­tu­ry, któ­rzy w jakiś spo­sób z Kra­ko­wem byli zwią­za­ni. Czy­taj dalej

Topos psa prze­wi­ja się przez lite­ra­tu­rę – podob­nie jak motyw kota (o któ­ry pisa­li­śmy tutaj) – bodaj od pierw­szych sen­sow­nych wypo­wie­dzi ludz­kich, wystę­pu­je we wsze­la­kich mito­lo­giach przyj­mu­jąc róż­ne funk­cje, zna­cze­nia czy for­my. Słow­ni­ki bądź ency­klo­pe­die sym­bo­li i prze­są­dów mogą świad­czyć o wsze­la­kie­go rodza­ju wizjach, war­to­ściach, wymia­rach, rolach psów i pso­wa­tych odgry­wa­nych w poszcze­gól­nych kul­tu­rach, co oczy­wi­ście prze­kła­da się na two­ry lite­rac­kie i wie­rze­nia zwią­za­ne z owy­mi zwie­rzę­ta­mi. Roz­ma­ite powie­dze­nia, porów­na­nia etc. tak­że są swe­go rodza­ju kon­ty­nu­acją i pochod­ną wszyst­kie­go, co wią­za­no z psa­mi: pogo­da pod psem, pies na baby, wier­ność psa – to zapew­ne więk­szość z tych sfor­mu­ło­wań odzwier­cie­dla­ło zabo­bo­ny poszcze­gól­nych ludów. Czy­taj dalej