Wyjątkowe dedykacje w książkach. Część 2

Dedy­ka­cja w książ­ce nie jest obo­wiąz­kiem – jest miłym gestem skie­ro­wa­nym naj­czę­ściej do naj­waż­niej­szej w życiu oso­by bądź gru­py ludzi. Zwy­kle wyra­ża podzię­ko­wa­nie za wspar­cie czy pomoc, nie­ko­niecz­nie przy pisa­niu tej kon­kret­nej książ­ki, ale tak ogól­nie, życio­wo. Cza­sem jed­nak zda­rza się, że auto­ra ponie­sie i dedy­ka­cja zaczy­na odbie­gać od stan­dar­do­we­go sza­blo­nu. Jeśli napi­sa­li­ście wła­śnie swo­ją pierw­szą książ­kę i nie macie pomy­słu, komu ją zade­dy­ko­wać, spójrz­cie na tych kil­ka przy­kła­dów. Niech posłu­żą Wam za źró­dło inspi­ra­cji. A jeśli nie pisze­cie ksią­żek, to może będą one dla was przy­naj­mniej źró­dłem uśmie­chu. Tutaj znaj­dzie­cie część pierw­szą.

„Dia­ry Of A Mad Diva” – Joan Rivers

Książ­kę dedy­ku­ję Kanye Westo­wi, ponie­waż nigdy jej k***a nie przeczyta.

„No Way Back” – Mat­thew Klein

Dla mamy
(Pro­szę omi­jaj sce­ny seksu)

„Uda­waj­my, że to się nie wyda­rzy­ło (prze­waż­nie praw­dzi­wa auto­bio­gra­fia)” – Jen­ny Lawson

Dzię­ku­ję wszyst­kim, któ­rzy pomo­gli mi napi­sać tę książ­kę – poza tym face­tem, któ­ry skrzy­czał mnie w super­mar­ke­cie, kie­dy mia­łam osiem lat, bo uznał, że jestem „zbyt rozwydrzona”.
Pro­szę pana, jest pan dupkiem.