pomoc

Śmie­je­my się z ZUS‑u, śmie­je­my się z eme­ry­tur. Jest to jed­nak nie­wąt­pli­wie śmiech przez łzy. Sta­rość napa­wa prze­ra­że­niem, a histo­rie podob­ne do tej pod­kre­śla­ją, jak wie­le trze­ba było­by zmie­nić, żeby sys­tem zaczął dzia­łać tak jak nale­ży. Jest też nadzie­ja, bo są ludzie chęt­ni pomagać.

Miesz­ka­ją­cy w Pozna­niu osiem­dzie­się­cio­jed­no­let­ni Zenon Fabiś dwa lata temu dowie­dział się, że ma raka pro­sta­ty. Spra­wa była poważ­na. Leka­rze orze­kli, że nowo­twór ma cha­rak­ter zło­śli­wy i w każ­dym momen­cie może dojść do prze­rzu­tów. Trze­ba było natych­miast dzia­łać i roz­po­cząć lecze­nie. A to oczy­wi­ście kosz­tu­je. I tu poja­wił się naj­więk­szy pro­blem: eme­ry­tu­ra pana Zeno­na prze­sta­ła wystar­czać na zakup nie­zbęd­nych leków. Czy­taj dalej