Książki, których lekturę zaleca George R. Martin

Geo­r­ge R. Mar­tin jest w tym momen­cie jed­nym z naj­bar­dziej roz­po­zna­wal­nych pisa­rzy fan­ta­stycz­nych na świe­cie. Reno­mę zapew­ni­ła mu zna­ko­mi­ta saga Pie­śni lodu i ognia, któ­rej wzrost popu­lar­no­ści zapew­nił dodat­ko­wo gło­śny serial tele­wi­zyj­ny pro­duk­cji HBO. Urósł więc Mar­tin do roli cele­bry­ty. Biblio­te­ka Publicz­na w Nowym Jor­ku posta­no­wi­ła wyko­rzy­stać pisa­rza jako influ­en­ce­ra i zapy­ta­ła o książ­ki, któ­re pole­cił­by fanom Gry o tron z nadzie­ją, że obok takiej reko­men­da­cji nikt nie przej­dzie obojętnie.

Jeste­ście cie­ka­wi, jakie powie­ści kształ­to­wa­ły wyobraź­nię George’a R. Mar­ti­na? Dzię­ki któ­rym tytu­łom może­my dziś z zapar­tym tchem śle­dzić losy Weste­ros? Oto pięć fan­ta­stycz­nych ksią­żek, któ­re powin­ni­ście prze­czy­tać, jeśli poko­cha­li­ście sagę Mar­ti­na. O ile oczy­wi­ście jesz­cze ich nie znacie.

Wład­ca pier­ście­ni, J.R.R. Tolkien

Wład­ca Pier­ście­ni to jed­na z naj­bar­dziej nie­zwy­kłych ksią­żek w całej współ­cze­snej lite­ra­tu­rze. Ogrom­na, z epic­kim roz­ma­chem napi­sa­na powieść wpro­wa­dza nas w wykre­owa­ny przez wyobraź­nię auto­ra świat – fan­ta­stycz­ny, lecz uka­za­ny wszech­stron­nie i szcze­gó­ło­wo, rów­nie peł­ny i boga­ty jak świat realny.

W zamierz­chłych cza­sach kowa­le elfów wyku­li Pier­ście­nie Mocy. Lecz Mrocz­ny Wład­ca, stwo­rzył w tajem­ni­cy Jedy­ny Pier­ścień, aby rzą­dził pozo­sta­ły­mi. Ale Pier­ścień znik­nął na wie­le wie­ków w Śród­zie­miu, zanim tra­fił w ręce hob­bi­ta, któ­re­go prze­zna­cze­niem sta­ło się jego zniszczenie…
(źró­dło opi­su: wydawca)

Wod­ni­ko­we wzgó­rze, Richard Adams

Nie jest łatwo opu­ścić swój dom. Sta­do kła­po­uchów pod wodzą dwóch nie­złom­nych bra­ci – Piąt­ka i Lesz­czyn­ka – musi jed­nak wyru­szyć w podróż w poszu­ki­wa­niu nowe­go miej­sca na zie­mi. Tak roz­po­czy­na się kró­li­cza epo­pe­ja. Nie trze­ba doda­wać, że po dro­dze naszych boha­te­rów cze­ka mnó­stwo przy­gód i jesz­cze wię­cej niebezpieczeństw.

Wod­ni­ko­we Wzgó­rze to książ­ka, któ­rą poko­cha­ły milio­ny czy­tel­ni­ków na całym świe­cie. Richard Adams stwo­rzył dzie­ło uni­wer­sal­ne, tra­fia­ją­ce do serc wszyst­kich czy­tel­ni­ków, bez wzglę­du na wiek. W świe­cie Adam­sa kró­li­ki mają imio­na, zor­ga­ni­zo­wa­ną spo­łecz­ność, oby­cza­je, wła­sną mito­lo­gię, język, a nawet poezję. Mają też coś abso­lut­nie wyjąt­ko­we­go – dar prze­wi­dy­wa­nia przyszłości.
(źró­dło opi­su: wydawca)

Był sobie raz na zawsze król, T.H. White

Był sobie raz na zawsze król to jed­na z naj­pięk­niej­szych i naj­za­baw­niej­szych baśni fan­ta­sy, jakie kie­dy­kol­wiek napi­sa­no. Kla­sycz­na opo­wieść dla dzie­ci i doro­słych, a może raczej dla dziec­ka, któ­re tkwi w każ­dym z nas. Całość skła­da się z 5 ksiąg.

Gra­ma­ria to kra­ina leżą­ca w śre­dnio­wiecz­nej Anglii, gdzieś na skra­ju Pusz­czy Dzi­kiej, w któ­rej miesz­ka­ją jed­no­roż­ce, gry­fy i inne pra­daw­ne isto­ty, gdzie bani­tom prze­wo­di Robin Wood, zwa­ny cza­sem Hoodem. W zam­ku Sir Ecto­ra żyją dwaj chłop­cy, Kay i Art, zwa­ny War­tem. Ich edu­ka­cją zaj­mu­je się cza­ro­dziej Mer­lin, żyją­cy w odwrot­ną stro­nę cza­su, a więc pamię­ta­ją­cy cza­sy obec­ne i wciąż zło­rze­czą­cy na brak elek­trycz­no­ści. Chłop­cy jesz­cze nie prze­wi­du­ją, że cze­ka ich nie­zwy­kła, peł­na przy­gód przyszłość.
(źró­dło opi­su: wydawca)

Pan Świa­tła, Roger Zelazny

Wyznaw­cy nazy­wa­li go Maha­sa­mat­ma­nem i powta­rza­li, że jest bogiem. on sam wolał jed­nak pomi­jać maha- i ‑atman i nazy­wał sie­bie Samem. Nigdy nie twier­dził, że jest bogiem. Nigdy też nie twier­dził, że bogiem nie jest…

Wie­le cza­su minę­ło od porzu­ce­nia Zie­mi. Gru­pa ludzi na sko­lo­ni­zo­wa­nej pla­ne­cie opa­no­wa­ła środ­ki tech­nicz­ne. Dzię­ki nim uzy­ska­li nie­śmier­tel­ność i boskie moce. Teraz wła­da­ją świa­tem jako bogo­wie z pan­te­onu hin­di. Kali – bogi­ni Znisz­cze­nia, Jama – Pan Śmier­ci, Krisz­na – bóg Pożą­da­nia – im wła­śnie sprze­ci­wia się ten, któ­ry był Sid­dhar­thą, któ­ry jest teraz Maha­sa­mat­ma­nem, Poskro­mi­cie­lem Demo­nów, Panem Światła…
(źró­dło opi­su: wydawca)

Czar­no­księż­nik z Archi­pe­la­gu, Ursu­la K. Le Guin

Zie­mio­mo­rze opi­su­je malow­ni­czy świat pełen wysp, smo­ków i tajem­nic, w któ­rym naj­waż­niej­sza jest rów­no­wa­ga mię­dzy two­rzą­cy­mi go siła­mi. Ged, któ­re­go Zie­mio­mo­rze na zawsze zapa­mię­ta jako Kro­gul­ca, zosta­je wysła­ny na wyspę Roke, aby tam zgłę­biać czar­no­księ­ską sztu­kę. Jest obda­rzo­ny nie­zwy­kły­mi magicz­ny­mi zdol­no­ścia­mi, więc po latach nauki zosta­je Arcy­ma­giem, któ­ry będzie musiał pomóc Naj­wyż­szej Kapłan­ce Archi­pe­la­gu – Tenar – uciec z labi­ryn­tu ciemności.

Nie­ste­ty, wraz z upły­wem lat rów­no­wa­ga Zie­mio­mo­rza zacznie się chwiać coraz bar­dziej, a praw­dzi­wa magia i pra­daw­ne zwy­cza­je coraz czę­ściej wyko­rzy­sty­wa­ne będą przez mrocz­ne siły zła i śmierci…
(źró­dło opi­su: wydawca)

Biblio­te­ka popro­si­ła przy oka­zji, by Geo­r­ge R. Mar­tin podał rów­nież swo­ich pięć ulu­bio­nych ksią­żek, któ­re nie­ko­niecz­nie muszą nale­żeć do gatun­ku fan­ta­stycz­ne­go. Na pierw­szym miej­scu nadal pozo­sta­ją tol­kie­now­skie opo­wie­ści ze Śród­zie­mia. Co w dal­szej kolej­no­ści wymie­niał ame­ry­kań­ski pisarz?

Wiel­ki Gats­by, F. Scott Fitzgerald

Naj­słyn­niej­sza powieść F. Scot­ta Fit­zge­ral­da w chwi­li uka­za­nia się zosta­ła uzna­na za naj­peł­niej­szy obraz „stra­co­ne­go poko­le­nia”, któ­re­go doj­rze­wa­nie do doro­sło­ści przy­pa­dło na lata pierw­szej woj­ny światowej.

Roman­tycz­na miłość, przy­jaźń, ame­ry­kań­ski sen o szczę­ściu i suk­ce­sie dostęp­nym dla każ­de­go to ste­reo­ty­py, któ­re przy­no­szą głów­ne­mu boha­te­ro­wi – Jay­owi Gatsby’emu, par­we­niu­szo­wi prze­dzierz­gnię­te­mu w boga­cza – tra­gicz­ne roz­cza­ro­wa­nie. Miłość znisz­czył kult pie­nią­dza, przy­jaźń oka­za­ła się pustym sło­wem, a suk­ces finan­so­wy nie wpro­wa­dził go tak napraw­dę do „lep­szej” sfery.
(źró­dło opi­su: wydawca)

Para­graf 22, Joseph Heller

Jed­na z naj­wy­bit­niej­szych powie­ści ame­ry­kań­skich XX wie­ku, a zara­zem naj­słyn­niej­sza powieść o II woj­nie świa­to­wej. Utrzy­ma­na w poety­ce czar­ne­go humo­ru, uka­zu­je bez­sens woj­ny i armii jako insty­tu­cji, wyśmie­wa mecha­ni­zmy spo­łecz­ne rzą­dzą­ce się logi­ką absur­du. Jej boha­te­ro­wie to zbio­ro­wi­sko waria­tów, fana­ty­ków, idio­tów i opor­tu­ni­stów, ale nade wszyst­ko ludzi, któ­rzy pra­gną jed­ne­go – przeżyć.

Pilot Yos­sa­rian jest prze­ko­na­ny, że wszy­scy dybią na jego życie – zarów­no Niem­cy, jak i dowód­cy jego jed­nost­ki, zmu­sza­ją­cy go do udzia­łu w coraz więk­szej licz­bie misji bojo­wych. Uda­je waria­ta, by wykpić się od dal­szych lotów. Tym­cza­sem ota­cza­ją go sami wariaci.
(źró­dło opi­su: wydawca)

Opo­wieść o dwóch mia­stach, Char­les Dickens

„Była to naj­lep­sza i naj­gor­sza z epok, wiek rozu­mu i wiek sza­leń­stwa, czas wia­ry i czas zwąt­pie­nia, okres świa­tła i okres mro­ków, wio­sna pięk­nych nadziei i zima roz­pa­czy” – tak roz­po­czy­na swą nie­zwy­kłą Opo­wieść o dwóch mia­stach Char­les Dickens.

Paryż i Lon­dyn w przeded­niu Wiel­kiej Rewo­lu­cji Fran­cu­skiej. W tym burz­li­wym okre­sie spla­ta­ją się losy mło­de­go fran­cu­skie­go ary­sto­kra­ty, sta­re­go leka­rza wię­zio­ne­go nie­spra­wie­dli­wie przez osiem­na­ście lat w Basty­lii, jego cór­ki i angiel­skie­go praw­ni­ka. Dra­ma­tycz­na, przej­mu­ją­ca historia.
(źró­dło opi­su: wydawca)

Ksią­żę przy­pły­wów, Pat Conroy

Mrocz­na, nasy­co­na bru­tal­no­ścią kro­ni­ka rodzi­ny Win­go. Dzie­dzic­twem wszyst­kich Win­go jest połów kre­we­tek, bie­da i dra­ma­tycz­ne wspo­mnie­nie pew­ne­go wyda­rze­nia, któ­re jest powo­dem wewnętrz­nych pro­ble­mów Toma Win­go oraz samo­bój­czych prób jego sio­stry Savan­nach. Aby ją rato­wać, Tom decy­du­je się zmie­rzyć z prze­szło­ścią, w czym poma­ga mu nowo­jor­ska lekar­ka Susan Lowen­ste­in. W trak­cie tego, jak Tom i Susan odsła­nia­ją peł­ną gory­czy histo­rię dzie­ciń­stwa, otwie­ra się przed nami świat zalud­nio­ny przez barw­ne i nie­za­po­mnia­ne postacie.
(źró­dło opi­su: wydawca)

Przy­go­to­wał Oskar Grzelak

Zdję­cie głów­ne Hen­ry Söder­lund Wiki­pe­dia CC BY 4.0