Felieton

Wiedźmin – kolejność czytania przygód Geralta

Ze zdzi­wie­niem przy­ję­łam, że w sie­ci poja­wia­ją się pyta­nia, w jakiej kolej­no­ści powin­no się czy­tać tek­sty o wiedź­mi­nie. Spra­wa wyda­wa­ła mi się napraw­dę pro­sta, ale sko­ro wciąż poja­wia­ją się oso­by poszu­ku­ją­ce takiej infor­ma­cji, to uzna­łam, że war­to spi­sać te fakty.

Powiedz­my to wprost – ten arty­kuł sku­pia się na pod­sta­wie pod­staw, a więc prze­zna­czo­ny jest dla osób, któ­re o Geral­cie z Rivii sły­sza­ły, ale nie czy­ta­ły jesz­cze opo­wia­dań i powie­ści Andrze­ja Sap­kow­skie­go (ewen­tu­al­nie czy­ta­ły je daw­no i nie­spe­cjal­nie pamię­ta­ją). Fani ksią­żek nie znaj­dą tu nic dla sie­bie… chy­ba że po pro­stu lubią czy­tać o wiedź­mi­nie, nawet jeśli wszyst­ko to już wiedzą.

Mówiąc naj­pro­ściej: opo­wia­da­nia i powie­ści o Geral­cie z Rivii naj­le­piej czy­tać w kolej­no­ści ich uka­zy­wa­nia się.

Ostat­nie życzenie

To nie­ty­po­wy zbiór opo­wia­dań, skon­stru­owa­ny jak powieść szka­tuł­ko­wa. Klam­rę kon­struk­cyj­ną sta­no­wi opo­wia­da­nie “Głos roz­sąd­ku”, jest ono podzie­lo­ne na sie­dem czę­ści. Poszcze­gól­ne czę­ści prze­pla­ta­ne są inny­mi opo­wia­da­nia­mi, uzu­peł­nia­ją­cy­mi histo­rię wiedź­mi­na. Pozo­sta­łe opo­wia­da­nia w tomie to “Wiedź­min”, “Ziar­no praw­dy”, “Mniej­sze zło”, “Kwe­stia ceny”, “Kra­niec świa­ta” i “Ostat­nie życzenie”.

Miecz prze­zna­cze­nia

To już kla­sycz­ny zbiór opo­wia­dań, na któ­ry skła­da­ją się tek­sty “Gra­ni­ca moż­li­wo­ści”, “Okruch lodu”, “Wiecz­ny ogień”, “Tro­chę poświę­ce­nia”, “Miecz prze­zna­cze­nia” i “Coś wię­cej”. Powra­ca­ją Geralt, Jaskier i Yen­ne­fer, pozna­je­my też nowych boha­te­rów, przede wszyst­kim Ciri, wokół któ­rej będzie toczyć się fabu­ła powieści.

Krew elfów

Powieść, pierw­sza część tzw. “Sagi o wiedź­mi­nie”. Oka­zu­je się, że Ciri jest poszu­ki­wa­na. Geralt pró­bu­je odkryć, dla­cze­go, jed­no­cze­śnie zapew­nia­jąc jej odpo­wied­nią opiekę.

Czas pogar­dy
Powieść, dru­ga część tzw. “Sagi o wiedź­mi­nie”. Geralt towa­rzy­szy Yen­ne­fer na zjeź­dzie magów na Wyspie Tha­nedd. Ciri zosta­je zmu­szo­na do uciecz­ki, a na hory­zon­cie poja­wia się łudzą­co podob­na do niej dziewczynka.

Chrzest ognia

Powieść, trze­cia część tzw. “Sagi o wiedź­mi­nie”. Geralt poszu­ku­je Ciri wraz z dru­ży­ną przy­ja­ciół. Oka­zu­je się, że dziew­czy­ny szu­ka też świe­żo zawią­za­na Loża Czarodziejek.

Wie­ża Jaskółki

Powieść, czwar­ta część tzw. “Sagi o wiedź­mi­nie”. Tu śle­dzi­my przede wszyst­kim Ciri. Cięż­kie prze­ży­cia spra­wia­ją, że dziew­czy­na jest zmu­szo­na doro­snąć o wie­le szyb­ciej. Kom­pa­nia Geral­ta paku­je się w kłopoty.

Pani Jezio­ra

Powieść, pią­ta część tzw. “Sagi o wiedź­mi­nie”. Zwień­cze­nie całej histo­rii. Pozna­je­my finał opo­wie­ści o Ciri oraz finał histo­rii Geral­ta. Choć zakoń­cze­nie powie­ści jest otwar­te, Andrzej Sap­kow­ski zade­kla­ro­wał, że nie powsta­nie kontynuacja.

Sezon burz

To naj­now­sza powieść o Geral­cie, nie­po­wią­za­na z głów­nym cyklem. Jej fabu­ła roz­gry­wa się po “Ostat­nim życze­niu”, a przed “Wiedź­mi­nem”, ale epi­log roz­gry­wa się już po “Pani Jezio­ra”. Z tego powo­du moż­na ją czy­tać zarów­no przed sagą, jak o po niej.

Jeśli dla kogoś tych osiem ksią­żek to za mało, może jesz­cze się­gnąć po dwa dodat­ko­we opo­wia­da­nia. “Dro­ga, z któ­rej się nie wra­ca” to pre­qu­el wszyst­kich opo­wie­ści o wiedź­mi­nie. Choć powsta­ło jako zupeł­nie odmien­na histo­ria, z cza­sem Andrzej Sap­kow­ski posta­no­wił, że boha­te­ro­wie opo­wia­da­nia to rodzi­ce Geral­ta z Rivii, łącząc tym samym opo­wia­da­nie z cyklem. Z kolei “Coś się koń­czy, coś się zaczy­na” to opo­wia­da­nie-żart. Gdy­by pró­bo­wać usta­wić je chro­no­lo­gicz­nie na osi cza­su, było­by alter­na­tyw­nym zakoń­cze­niem sagi, ale autor pod­kre­śla, że nie sta­no­wi ono czę­ści kano­nu, a powsta­ło w pre­zen­cie ślub­nym dla zaprzy­jaź­nio­nej pary. Tak czy ina­czej – powra­ca­ją w nim boha­te­ro­wie sagi i opo­wia­dań, więc war­to się­gnąć po nie jako po ciekawostkę.

Tocząc roz­wa­ża­nia o kolej­no­ści, może­my się oczy­wi­ście poku­sić o pró­bę uło­że­nia samych opo­wie­ści chro­no­lo­gicz­nie. W zbio­rze “Ostat­nie życze­nie” opo­wia­da­nia nie są uło­żo­ne chronologicznie.

Dro­ga, z któ­rej się nie wra­ca (opo­wia­da­nie)

Ponie­waż opo­wia­da­nie opo­wia­da o rodzi­cach Geral­ta, siłą rze­czy na osi cza­su znaj­dzie się jako pierwsze.

Ziar­no prawdy

Uwa­gę Geral­ta przy­ku­wa­ją mar­twe cia­ła: płat­ne­rza i jego cór­ki. Pró­bu­jąc wyja­śnić śmierć tych ludzi, wiedź­min zba­cza ze szla­ku i odkry­wa dziw­ne domostwo.

Mniej­sze zło

Jest to wyja­śnie­nie, jak Geralt doro­bił się pseu­do­ni­mu “rzeź­nik z Bla­vi­ken”. Mag Stre­go­bor pro­si wiedź­mi­na, aby zabił Ren­fri, tym­cza­sem Ren­fri pro­si go, by zamor­do­wał Stre­go­bo­ra. Geralt znaj­du­je się w sytu­acji bez wyj­ścia i musi odpo­wie­dzieć sobie na pyta­nie, co będzie mniej­szym złem.

Kra­niec świa­ta (opo­wia­da­nie)

To w tym opo­wia­da­niu Geralt pozna­je bar­da Jaskra, swo­je­go póź­niej­sze­go wier­ne­go kom­pa­na. We dwóch tra­fia­ją do Dol Bla­than­na, czy­li na kra­niec zamiesz­ka­ne­go przez ludzi świa­ta. Waż­ną rolę w opo­wia­da­niy odkry­wa­ją elfy.

Ostat­nie życzenie

Podróż Geral­ta i Jaskra trwa. Bard ładu­je się w kło­po­ty, a Geralt, pró­bu­jąc go ura­to­wać, pozna­je cza­ro­dziej­kę Yen­ne­fer, miłość swo­je­go życia.

Sezon burz

Choć Geralt poko­chał Yen­ne­fer całym ser­cem, to wiedź­min nie­jed­no­krot­nie poka­zał, że jest sko­ry do roman­sów. W “Sezo­nie burz” roman­so­wał z inną cza­ro­dziej­ką, Koral. W powie­ści powra­ca­ją też Jaskier i Yen­ne­fer. Sam epi­log roz­gry­wa się już po “Pani Jezio­ra”, a więc jest naj­póź­niej­szą czę­ścią historii.

Kwe­stia ceny

To bar­dzo waż­ny moment w histo­rii Geral­ta. Zle­ce­nie dla wiedź­mi­na ma Calan­the, kró­lo­wa Cin­try. W tym opo­wia­da­niu dowia­du­je­my się, jak dzia­ła Pra­wo Niespodzianki.

Wiedź­min

Geralt posta­na­wia odcza­ro­wać cór­kę kró­la Fol­te­sta, któ­ra zosta­ła prze­mie­nio­na w strzy­gę. To pierw­sze opo­wia­da­nie, któ­re uka­za­ło się na łamach mie­sięcz­ni­ka “Fan­ta­sty­ka” w 1986 roku. Uważ­ny czy­tel­nik wychwy­ci, że pew­ne szcze­gó­ły histo­rii wyglą­da­ją ina­czej niż w póź­niej­szych częściach.

Głos roz­sąd­ku

W świą­ty­ni Meli­te­le Geralt pró­bu­je odzy­skać zdro­wie po wal­ce ze strzy­gą. Opo­wia­da o swo­jej prze­szło­ści (w co wple­cio­ne zosta­ły pozo­sta­łe opo­wia­da­nia ze zbio­ru “Ostat­nie życzenie”).

Od tego momen­tu opo­wia­da­nia oraz powie­ści z tzw. “Sagi o wiedź­mi­nie” publi­ko­wa­ne były zgod­nie z chro­no­lo­gią histo­rii. Kolej­no roz­gry­wa­ją się więc:

10) Gra­ni­ca moż­li­wo­ści (opo­wia­da­nie)
11) Okruch lodu (opo­wia­da­nie)
12) Wiecz­ny ogień (opo­wia­da­nie)
13) Tro­chę poświę­ce­nia (opo­wia­da­nie)
14) Miecz prze­zna­cze­nia (opo­wia­da­nie)
15) Coś wię­cej (opo­wia­da­nie)
16) Krew elfów (powieść)
17) Czas pogar­dy (powieść)
18) Chrzest ognia (powieść)
19) Wie­ża Jaskół­ki (powieść)
20) Pani Jezio­ra (powieść)
21) Coś się koń­czy, coś się zaczy­na (opo­wia­da­nie – nie jest czę­ścią kanonu)
22) Sezon burz – epilog

I to już wszyst­ko. A jeśli dla kogoś to wciąż za mało… Na ryn­ku dostęp­ne są jesz­cze “Wiedź­min. Szpo­ny i kły”, czy­li zbiór opo­wia­dań napi­sa­nych przez pol­skich fanów, kon­ty­nu­ują­cy lub rein­ter­pre­tu­ją­cy histo­rię Andrze­ja Sap­kow­skie­go, oraz “Opo­wie­ści ze świa­ta Wiedź­mi­na” autor­stwa rosyj­skich i ukra­iń­skich autorów.

Przy­go­to­wa­ła Anna Tess Gołębiewska.


Rekla­ma

Dla fanów ksią­żek zakład­ki magne­tycz­ne i papie­ro­we na Molom.pl

Reklama

Może też zainteresują cię te tematy