William Golding

Nawet kie­dy jeste­śmy już doro­sły­mi i odpo­wie­dzial­ny­mi ludź­mi, to zawsze w głę­bi naszej oso­bo­wo­ści nosi­my dziec­ko, któ­rym byli­śmy lata temu. Dziec­ko, któ­re reagu­je na świat podob­nie jak wte­dy, gdy doro­słość wyda­wa­ła nam się odle­głym i nie­osią­gal­nym zaszczy­tem. Cza­sem jest to roze­śmia­ny urwis, któ­ry nie stro­ni od żar­tów i odma­wia bycia „poważ­nym czło­wie­kiem”, innym razem jest to malec, któ­ry musi podo­łać wyzwa­niom zbyt trud­nym jak na jego moż­li­wo­ści, cza­sem zaś to zalęk­nio­ny ber­beć, któ­re­go świat dooko­ła po pro­stu przeraża. 

Czy­taj dalej