Nagi Lunch

Książ­ki o nar­ko­ty­kach moż­na podzie­lić na dwie kate­go­rie. Z jed­nej stro­ny mamy fik­cje, w któ­rych pisa­rze twór­czo wyko­rzy­sta­li swo­je doświad­cze­nia ze sub­stan­cja­mi psy­cho­ak­tyw­ny­mi i stwo­rzy­li utwór o nad wyraz ory­gi­nal­nej tre­ści, a z dru­giej nie­skoń­czo­ną ilość pamięt­ni­ków przy­bli­ża­ją­cych hor­ror uza­leż­nie­nia. W obu przy­pad­kach nie są to naj­przy­jem­niej­sze lek­tu­ry do czy­ta­nia, ale nie moż­na odmó­wić im mocy. Jed­nak książ­ki w rodza­ju „My, dzie­ci z dwor­ca ZOO” Chri­stia­ne Fel­sche­ri­now pod wzglę­dem stric­te pisar­skim nie ofe­ru­ją nic poza prze­stro­gą, sta­no­wiąc przede wszyst­kim pro­ces tera­pii dla ich twór­ców. Ist­nie­je za to garst­ka pozy­cji, w któ­rych odnaj­dzie­my nie­praw­do­po­dob­nie kre­atyw­ną pró­bę odda­nia odmien­ne­go sta­nu świa­do­mo­ści za pomo­cą sło­wa pisa­ne­go. Czy­taj dalej