harry otter

Od kil­ku lat obieg lite­ra­tu­ry dla dzie­ci i mło­dzie­ży koja­rzo­ny jest z wsze­la­kie­go rodza­ju mniej lub bar­dziej uda­ny­mi dzie­ła­mi young adult czy absur­dal­ny­mi utwo­ra­mi przy­go­do­wy­mi, pole­ga­ją­cy­mi na cią­głych poje­dyn­kach, wal­kach, prze­miesz­cza­niu się z jed­nej malow­ni­czej loka­cji do dru­giej, po dro­dze odno­sząc licz­ne suk­ce­sy, zysku­jąc sła­wę i doko­nu­jąc czy­nów pra­wie nie­moż­li­wych (z tym, że logi­ka i realizm idą w las). Pomi­mo że tego typu pro­za rośnie jak grzy­by po desz­czu, obok niej wciąż moż­na odkry­wać per­ły, któ­re star­szych czy­tel­ni­ków poru­szą i nie pozo­sta­ną niko­mu obo­jęt­ne. Czy­taj dalej