harry potter in concert

Ponad 100 lat temu fil­mom kino­wym towa­rzy­szy­ła muzy­ka na żywo. Na prze­ło­mie XIX i XX wie­ku były one czar­no-bia­łe i nie­me, opie­ra­ły się wyra­zi­stej grze aktor­skiej, a jedy­ny dźwięk na sali kino­wej zapew­nia­li tape­rzy – arty­ści odwró­ce­ni tyłem do ekra­nu, gra­ją­cy na pia­ni­nie lub orga­nach teatral­nych, kie­ru­jąc się reak­cja­mi widzów. W dru­giej poło­wie XX wie­ku poje­dyn­cze­go graj­ka zaczę­ła zastę­po­wać mała orkie­stra. Póź­niej poja­wi­ły się gra­mo­fo­ny, aż w koń­cu dźwięk w fil­mie stał się codzien­no­ścią. I pew­nie nikt wte­dy nie przy­pusz­czał, że idea orkie­stry towa­rzy­szą­cej pro­jek­cji fil­mu powró­ci. I zosta­nie gorą­co przy­ję­ta. Czy­taj dalej